Zabieg sterylizacji u samic:
Kastracja u samców:
Ważne jest aby w dniu zabiegu zwierzę miało pusty przewód pokarmowy. Wypełniony układ pokarmowy jest dodatkowym obciążeniem układu krążenia, ponadto po podaniu niektórych środków znieczulających mogą wystąpić wymioty, a w konsekwencji zachłyśnięcie. Może to być przyczyną ciężkich komplikacji zagrażających życiu. Przez 12 godzin przed zabiegiem zwierzę powinno przejść bezwzględną głodówkę może natomiast bez ograniczeń pić wodę. Zapobiegnie to odwodnieniu organizmu. W przypadku zwierząt poruszających się swobodnie należy przetrzymać je przez ostatnie 12 godzin w zamkniętym pomieszczeniu. Zwierzę należy w tym czasie kilkakrotnie wyprowadzić na zewnątrz na smyczy aby umożliwić mu oddanie moczu i kału. Kotom można stworzyć do tego warunki przygotowując kuwetę z piaskiem. W dniu poprzedzającym zabieg i w dniu zabiegu należy unikać długotrwałych lub intensywnych zabaw, szkolenia i treningu.
Zwierzę, u którego planowane jest wykonanie badania krwi, powinno być na czczo przez 10-12h. W dniu poprzedzającym unikać podawania nadmiaru wody i nietypowego pożywienia. Ma to istotne znaczenie dla zapewnienia wiarygodności wyników badania, szczególnie morfologii, parametrów wątrobowych oraz enzymów trzustkowych. Nie należy jednak ograniczać pupilowi dostępu do wody. Przed badaniem krwi pacjent nie powinien być narażony na intensywny wysiłek fizyczny, gdyż może mieć on wpływ na wyniki morfologii oraz biochemii. W miarę możliwości dobrze jest ograniczyć do minimum bodźce stresowe, szczególnie u kotów. Można to osiągnąć m.in. poprzez zaznajomienie wcześniej zwierzęcia z lecznicą oraz przyzwyczajenie do podróżowania środkami transportu.
Kontrolne badania krwi u pacjentów z cukrzycą powinny być wykonywane w ciągu 1 h od podania insuliny, a u pacjentów z niedoczynnością tarczycy w ciągu 4-6 h od podania hormonów tarczycowych.
Przed badaniem profilu lipidowego zachować stałą dietę przez 2 tyg. oraz odstęp 14 godz. od ostatniego posiłku. Przed badaniem krwi utajonej w kale stosować dietę bezmięsną przez 3 dni.
Ostatni posiłek podajemy 10 h przed wizytą, wody nie ograniczamy! Do posiłku dodajemy środek zmniejszający ilość gazu w jelitach np. espumisan. Pacjent nie powinien oddawać moczu przez 2 h przed wizytą. Pacjent powinien być wypróżniony.
KLESZCZE należą do roztoczy pasożytujących na drobnych ssakach, gadach, ale bardzo często atakują większe zwierzęta stałocieplne (pies, kot, lis) oraz człowieka.
Cykl rozwojowy kleszcza rozpoczyna się od kopulacji na żywicielu lub też w środowisku, gdzie samica po pobraniu krwi składa jaja na roślinach. Z nich wykluwają się sześcionożne larwy atakujące drobne ssaki lub gady. Larwy po pobraniu krwi (po 3-6 dniach) odpadają od żywiciela i przekształcają się w ośmionożne nimfy. Te atakują kolejnego żywiciela, którym najczęściej są króliki, zające, dziki. Po tygodniu żerowania odczepiają się od żywiciela gdzie w środowisku przekształcają się w postać dojrzałą.
Dojrzałe kleszcze atakują większe zwierzęta stałocieplne(psy, koty) oraz ludzi.
Pasożytami są wszystkie formy rozwojowe a więc larwy, nimfy, postacie dojrzałe. Wszystkie stadia rozwojowe charakteryzuje ogromna odporność na głód. Larwy i nimfy potrafią przeżyć bez żywiciela ok. 500 dni, natomiast osobniki dorosłe nawet 800.
W naszym klimacie można wyróżnić dwa szczyty aktywności kleszczy-wiosenny (kwiecień-maj) i późno letni (sierpień-wrzesień).
Do zarażenia dochodzi najczęściej w lasach, parkach, skwerach, ogrodach. Sama inwazja nie jest bardzo niebezpieczna, gdyż poza mechanicznym uszkodzeniem skóry i ewentualnym odczynem alergicznym nie pozostawia większych konsekwencji.
Problem zaczyna się w momencie gdy dopadnie nas, lub nasze zwierze kleszcz zarażony którymś z pasożytów. Zakaźność kleszczy jest związana z terenami na których występują.
Najbardziej zainfekowane są kleszcze bytujące w Polsce północnej, północno-wschodniej i wschodniej. Zakażone są one wszystkimi chorobotwórczymi czynnikami a więc babesią, borelią, ehrlichią.
Oczywiście co roku powiększa się obszar zarażony kleszczami chorobotwórczymi i obecnie już w Warszawie można złapać którąś z wymienionych chorób.
Do najniebezpieczniejszych chorób odkleszczowych należy zaliczyć babeszjozę zwaną też piroplazmozą.
BABESZJOZA – wywołana jest przez pierwotniaka Babesia canis canis.
Żywicielem ostatecznym tego pasożyta jest kleszcz, gdzie odbywa się jego rozwój.
Żywicielem pośrednim może być pies, kot lub człowiek.
Zarażenie psów następuje przez wprowadzenie ze śliną kleszcza form młodocianych babesi.
W krwinkach psa następuje dalszy rozwój aż do powstania form płciowych. Te pobierane przez następnego kleszcza odbywają swój dalszy rozwój i cykl się rozpoczyna od nowa.
Samo działanie pasożyta na krwinki nie jest tak dramatyczne jak reakcja organizmu psa na wykryte patogeny. Pod wpływem czynników immunologicznych następuje rozpad krwinek i rozpoczyna się fala rujnująca większość narządów wewnętrznych. Następują silne zaburzenia krążenia i uszkodzenie nerek. W wyniku rozpadu erytrocytów następuje uwolnienie dużej ilości hemoglobiny co prowadzi do żółtaczki.
Objawy kliniczne:
Babeszjoza rozpoczyna się od nietypowych objawów. Początkowo pies zachowuje się jak tzw,,zbity pies”a więc nie cieszy się ze spaceru, nie chce jeść, ma typowe objawy bólowe. Następuje wzrost temp. ciała (40-41C),wymioty. Następnie pojawia się brązowe zabarwienie moczu i żółtaczka. Pogłębia się niewydolność krążenia i oddychania, może być biegunka. Pod koniec choroby mogą dołączyć się objawy nerwowe.
W badaniach laboratoryjnych przy badaniu rozmazu krwi mogą być widoczne formy pierwotniaka w krwinkach czerwonych. Podwyższone są też profile wątrobowe, nerkowe oraz widoczny jest znaczny białkomocz.
Przebieg choroby jest zazwyczaj dramatyczny a rokowanie ostrożne.
Zejście choroby może zakończyć się :
Leczenie:
W leczeniu babeszjozy używa się u psów kilku leków przeciwpierwotniaczych.
Leki te mają dużą toksyczność i niski indeks terapeutyczny.
Oznacza to że przed podaniem należy zwierze dokładnie zważyć i ustalić odpowiednią dawkę leku.
Najczęściej stosowanym lekiem jest Imizol. Czasem może zdarzyć się, że jednokrotne podanie leku lub sam lek będzie nieskuteczny (występująca coraz częściej oporność), wtedy trzeba zastosować inne alternatywne leki. Oprócz leczenia przyczynowego (leku na pierwotniaka) równolegle stosuje się leczenie „spustoszeń w organizmie”. Najczęściej jest to:anemia, późna anemia hemolitycznma, niewydolność nerek czy wątroby. Leczenie opiera się na podstawie badań krwi.
Profilaktyka:
Polega na stosowaniu skutecznych środków przeciwkleszczowych, regularnym sprawdzaniu skóry oraz mechanicznym usuwaniu kleszczy.
Do niedawna obecna była na rynku szczepionka Nobivac Piro przeciwko babeszjozie (chroniąca przed rozwojem zjadliwej postaci choroby a nie przed samym zakażeniem), niestety jest już niedostępna.
BORELIOZA – Choroba bakteryjna wywołana przez krętka. Przenoszona jest przez kleszcze.
W niektórych rejonach(północny-wschód) ok. 60% kleszczy zarażonych jest tą bakterią.
Po przedostaniu się do krwi psa poprzez ślinę kleszcza borelia namnaża się w organizmie żywiciela i z krwią dociera do narządów uszkadzając stawy, nerki, czasem mózg.
Objawy:
Przy boreliozie objawy zazwyczaj są nietypowe i niejednoznaczne.
Najczęstszymi objawami u psów są długotrwałe kulawizny związane z zapalenie stawów.
Często też mogą występować zapalenie nerek i objawy z nim związane.
Przy zapaleniu mózgu typowe są objawy neurologiczne z zaburzeniami nerwowymi. Często występuje również niewydolność krążeniowa oraz związane z nią zaburzenia oddechowe.
Leczenie:
W leczeniu stosuje się antybiotyki z grupy tetracyklin lub amokasacylinę.
Należy je jednak stosować w górnych dawkach przez ok.3-4 tygodni. Dodatkowo podaje się środki przeciwzapalne sterydowe lub niesterydowe i witaminy z gr.B
Zapobieganie:
Zapobieganie polega na zwalczaniu kleszczy środkami chemicznymi i mechanicznym wykręcaniem pasożytów.
EHRLICHIOZA – Choroba wywołana przez riketsje najrzadziej diagnozowana, ale występująca coraz częściej. Przenoszona przez kleszcze wywołuje zmiany w obrazie krwi zarażonych zwierząt.
Objawy choroby występują zazwyczaj ok. 7 dni od zarażenia.
Rozpoczynają się zazwyczaj gorączką, drżeniem całego ciała, bólami mięśniowymi lub stawowymi, utratą apetytu. Zwiększone są krwawienia z błon śluzowych. W badaniu klinicznym można stwierdzić powiększoną śledzionę i węzły chłonne. Przy dłużej występującej chorobie charakterystyczny jest spadek wagi ciała. Riketsje uszkadzają układ immunologiczny zwierzęcia.
Leczenie:
W leczeniu stosuje się antybiotyki z grupy tetracyklin, środki przeciwzapalne, witaminy.
Zapobieganie:
Polega przede wszystkim na walce z kleszczami.
Jak powstaje kamień nazębny?
U każdego zwierzęcia na zębach gromadzi się płytka nazębna składająca się z białek śliny i bakterii. Płytka tworzy się przede wszystkim na granicy zębów i dziąseł- najpierw na zębach trzonowych i przedtrzonowych, później również na kłach i siekaczach. Szybkość jej narastania zależy o wielu czynników. Decydujące jednak znaczenie ma rodzaj pokarmu (suchy, twardy pokarm ściera płytkę nazębną, istnieją też diety weterynaryjne ograniczające odkładanie się kamienia nazębnego); skład śliny (kwaśny odczyn śliny sprzyja tworzeniu się kamienia nazębnego); predyspozycji genetycznych zwierzęcia; stanu zdrowia (niektóre choroby, np. niewydolność nerek powodują silne stany zapalne dziąseł; higieny jamy ustnej (mycie zębów specjalną pastą dla zwierząt usuwa płytkę nazębną i chroni dziąsła przed bakteriami). Jeśli płytka nazębna nie jest usuwana przez regularne mycie zębów, bardzo szybko rozwija się infekcja bakteryjna, która niszczy dziąsła wokół zębów i powoduje ich zapalenie. Wkrótce potem płytka ulega procesowi mineralizacji (dołączają do niej sole wapnia) i powstaje kamień nazębny. Kamień nazębny ma szorstką powierzchnię, co ułatwia przyczepianie się do niego kolejnych warstw wapnia, bakterii i białek. Powiększanie się kamienia nasila stan zapalny, uszkadza dziąsła, podważając je i uciskając i powoduje ich zapalenie z licznymi nadżerkami błony śluzowej, a nawet ropotokiem. Ponadto schorzenie to powoduje silny ból. Korzenie dziąseł ulegają obnażeniu i rozchwianiu. Tworzą się tzw. Kieszonki dziąsłowe, (czyli przestrzenie pomiędzy dziąsłem, a zębem). Gromadzące się w nich resztki pokarmu sprzyjają rozwojowi flory bakteryjnej pogłębiając zapalenie.
Infekcja bakteryjna obejmuje nie tylko dziąsła, ale również szyjki i korzenie zębów, a także zębodół. Powoduje zmiany szkliwa oraz uszkodzenia kości wokół korzeni zębów. W konsekwencji na skutek tych wszystkich zmian może dojść do ropnego zapalenia korzeni zębów oraz ich wypadania, a czasem, nawet do zapalenia kości żuchwy i jej patologicznego złamania. Ponadto olbrzymie ilości bakterii, które znajdują się w jamie ustnej przedostają sie do różnych organów wewnętrznych np. serca, płuc, nerek, czy wątroby, powodując ich poważne schorzenia.
Jedynym skutecznym sposobem leczenia kamienia nazębnego i przyzębicy nim spowodowanej jest mechaniczne usuwanie kamienia. Zabieg ten wykonuje się specjalnym przyrządem, którym kruszy się kamień. Ultradźwiękowe usuwanie kamienia nazębnego jest zabiegiem przeprowadzanym w znieczuleniu ogólnym.
Leczenie chorób przeziębienia
Choroby około zębowe są jednym z najczęściej występujących problemów zdrowotnych u psów i kotów. Około 80% psów i około70% kotów powyżej 3 roku życia cierpi z powodu mniej lub bardziej zaawansowanych chorób przyzębia.
Objawy takich schorzeń to:
Regularne wizyty u lekarza weterynarii podczas których lekarz wspólnie z właścicielem ocenia stan zębów i dziąseł. Dzięki temu, możliwe jest wychwycenie momentu, kiedy konieczne może być zastosowanie dodatkowych leków czy preparatów leczniczych lub też usunięcie mechaniczne kamienia nazębnego.
Schemat szczepień ustala lekarz weterynarii, w zależności od potrzeby i sytuacji epizootycznej w danym rejonie.
Najczęściej psiaki szczepimy w 6 tygodniu życia szczepionką typu “puppy”, w 9-10 tygodniu szczepionką dla dorosłych, w 12-13 tygodniu dawkę przypominającą szczepionki “dorosłej” i w 14-15 tygodniu przeciwko wściekliźnie (zgodnie z obowiązującymi przepisami każdy pies, który ukończył 3 miesiące powinien być zaszczepiony przeciw wściekliźnie).
Szczepienia dorosłych zwierząt – przypominające – raz w roku obowiązkowe przeciwko wściekliźnie i dawka przypominająca “psich chorób”.
Troszeczkę inaczej sprawa ma się z kociakami. Pierwsze szczepienie u kociąt wykonuje się między 8-12 tygodniem życia z dawką przypominającą za 3-4 tygodni. Jeśli kot wychodzi na dwór warto go zaszczepić dodatkowo na wściekliznę i białaczkę kocią.
Szczepienie ważne jest przez 12 miesięcy.
Szczepimy od 6 tyg. życia dwukrotnie przeciwko Myksomatozie i Pomorowi, z corocznymi powtórkami już jednokrotnie.
ODROBACZANIE
Nasze zwierzęta są ciągle narażone na inwazję pasożytów, zarówno w naszych domach jak i na spacerach. Znajomość pasożytów i sposobów zasiedlenia żywicieli ma istotne znaczenie dla działań profilaktycznych mających na celu ograniczenie zarażeń naszych zwierząt domowych oraz ludzi.
Pamiętaj! – Jeżeli twój pies lub kot ma robaki to narażasz jego, siebie oraz swoją rodzinę na choroby pasożytnicze, u ludzi zwane zoonozami !
Podróżowanie poza granice Polski ze zwierzęciem (psem, kotem bądź fretką) jest możliwe gdy nasz zwierzak posiada paszport. Wobec innych gatunków (płazy, gady, ptaki) są odrębne wymagania.
Warunkiem wystawienia paszportu przez upoważnionego lekarza weterynarii jest:
W niektórych krajach (np. Szwecji, Norwegii czy na Malcie) wymagane są dodatkowo wyniki badania krwi z oznaczeniem przeciwciał skierowanych przeciwko wirusowi wścieklizny. Krew pobierana jest według specjalnej procedury a jej badanie może przeprowadzać jedynie kilka laboratoriów. Warto więc już dużo wcześniej zorientować się co do wymagań kraju, do którego się wybieramy lub przejeżdżamy przezeń tranzytem.
UWAGA!!!